فراوانی استفاده از داروهای بالقوه نامناسب (pmi)و عوامل همراه با آن در سالمندان شهر قم، سال ۱۳۹۱

زمینه و هدف: امروزه استفاده از داروهای بالقوه نامناسبتوسط سالمندان یک نگرانی جدی محسوب می شود. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی استفاده از داروهای بالقوه نامناسب و عوامل مرتبط با آنها در سالمندان شهر قم انجام شد. روش بررسی:در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 1240 سالمند با روش نمونه گیری خوشه ای سیستماتیک در سال 1391 از بین خانه های سالمندان، مراکز درمانی سرپایی و بیمارستان های کامکار، نکویی و شهید بهشتی شهر قم انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های دموگرافیک و معیار beers (ویرایش سال 2003) جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی، آزمون مربع کای و تی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در این بررسی،31% سالمندان از pim استفاده کردند. دیگوکسین (9/7%)، آلپرازولام و بیزاکودیل (1/6%) و کلرودیازپوکساید (6/4%)؛ شایع ترین داروهای بالقوه نامناسب مورد استفاده توسط سالمندان بود. درصد فراوانی استفاده از pim؛ با تحصیلات، علت مصرف دارو، تعداد داروهای سالمندان، ارتباط معنی داری داشت (05/0>p). درصد فراوانی استفاده ازpim در مراکز سرپایی بیش از مراکز دیگر گزارش شد، همچنین بیش از یک چهارم سالمندان، حداقل از یک داروی بالقوه نامناسب استفاده می کردند. درصد فراوانی استفاده از pim در مراکز درمانی سرپایی، در افراد بیسواد، افراد مبتلا به اختلالات قلبی- عروقی و عضلانی- اسکلتی و آنهایی که بیش از 5 دارو مصرف می کردند، بیش از سایر گروه ها بود. نتیجه گیری: پرستاران می توانند از طریق بازنگری داروهای مصرفی بیماران از بروز عوارض دارویی در سالمندان پیشگیری کنند. لذا پیشنهاد می گردد مطالعه ای با هدف تعیین تأثیر آموزش در مورد استفاده از pim بر روی میزان بروز عوارض دارویی، تداخلات دارویی، دفعات بستری و میزان مرگ و میر سالمندان انجام گیرد.